I pray to myself, for myself.
"There is no solace above or below. Only us - small, solitary, striving, battling one another. I pray to myself, for myself " House of Cards izlerken etkileniyorum, belki de en sevdiğim linelardan biri oldu bu. Bana "All literature is consolation" ı hatırlattı. Solacei kendimiz yaratıyoruz, kendi kendimizi teselli ediyoruz. Bunu yine biz yapıyoruz, biz savaşıyoruz, biz haklı olma mücadleesi veriyoruz, ve en önemlisi yine biz kendimize kendimiz için dua ediyoruz. Bazen çok savruluyorum gibi hissediyorum. Günümü doldurunca mutlu hissediyorum ama yine de içimde bir şeyler boşa harcanmış gibi hissetmekten kendimi alamıyorum. Boşa harcanma, kendimi heba etme hissi çok kötü. Ne kadar değiştirmeye çabalasam da olmuyor gibi hissetmek daha da kötü. Kıyas yapma huyumdan vazgeçmem gerek, bunu biliyorum. Ama bazen de kıyas yapmak gerekmez mi diye düşünüyorum. Sonuçta ilerleme böyle olmuyor muydu ? Peki kıyasın sonunda ne hissediyorum? Kendimi aşağılanmış ve herkesin aynı zam